مهم ترین مسأله دخیل در طول عمرِ حضرت، قدرت الهى است. اگرکسى به کتب آسمانى به ویژه قرآن کریم آشنایى داشته باشد، مى داند که کارهاى خارق العاده بسیارى در عالَم واقع شده و معجزات بسیارى صادرگردیده که همگى حاکى از قدرت لا یزال الهى است از قبیل: توفان نوح (1) سرد شدن آتش براى ابراهیم (ع) (2) عصاى موسى (ع) وتبدیل شدن به اژدها (3) بى پدر متولد شدن حضرت عیسى (ع) (4) و سخن گفتن او درگهواره (5) وامثال این ها. اگر خداوند قادر است این کارهاى خارق العاده را انجام دهد، قادر است حجت وولى خود را نیز سال هاى متمادى نگه دارد. (6)

ادامه مطلب...

از نظر شیعه، مسأله مهدویت ونوید ظهور مهدى موعود(ع) یکى از مسایل بسیار حیاتى اسلام به شمار مى رود و به اندازه اى اهمیت دارد که اعتقاد به ظهور حضرت، در ردیف وقوع قیامت، وتکذیب وتصدیقش در ردیف تکذیب وتصدیق رسول اکرم (ص) مى باشد.از نظر شیعه، مهدویت یک مسأله کهن وریشه دار است وسابقه آن به نخستین روزهاى طلوع فجر اسلام ودوران رشد شخص نبى اکرم (ص) برمى گردد. به اعتقاد شیعه، علاوه بر آیات متعددى که در قرآن کریم وارد شده وپیشوایان دینى آن ها را به وجود مقدس مهدى موعود تفسیرکرده اند، صدها حدیث معتبر و متواتر از حضرت رسول اکرم (ص) و جانشینان آن حضرت صادر شده که در آن ها(1)صفات، خصوصیات وجزئیات زندگى آن منتظر موعود واین که پس از تولد دو بار غیبت خواهد داشت وپس از غیبت طولانى ظهور خواهد کرد وبا تشکیل حوادث واحد جهانى، جهان را پر از عدل و داد خواهد نمود، بیان شده است. شیعیان بر اساس روایات عقیده دارندکه مهدى موعود(ع)، سرى از اسرار حق و آخرین برگزیده الهى است که پس از تولد از نظرها غایب شده است وپس از مدت زمانى طولانى ظهور مى نماید و او حجة الله، خلیفة الله و بقیة الله است. مهدى موعود(ع) از نسل پاک پیامبر خدا(ص) و از على و زهرا(ع) و نهمین نفر از فرزندان امام حسین و فرزند بلافصل امام حسن عسکرى (ع) است. شیعیان دوازده امامى عقیده دارند که حضرت مهدى (ع)، همنام وهم کنیه پیامبر(ص) وهم اکنون زنده است وهنگامى که خداوند اجازه ظهورش دهد قیام مى کند وزمین را پر از عدل و داد مى نماید.

شیعیان طبق وعده هاى انبیاى سلف(ع) و نویدهاى کتب مذهبى، و وعده هاى صریح قرآن کریم عقیده دارندکه: آن گاه که اخلاق ومعنویت از میان بشر رخت بربندد وظلم و ستم فراگیر شود واسباب ظهور مهیاگردد، حضرت مهدى (ع) به فرمان حق قیام مى کند. با آمدنش هیچ حکومت باطلى روى زمین باقى نمى ماند.مرزهاى جغرافیایى میان کشورها برداشته مى شود، مظاهر شرک وکفر وبى عدالتى از بین مى روند، عدالت اجتماعى تأمین مى گردد، هر حقى به صاحب حق مى رسد و در سراسر جهان، تنها یک نظام حکومت مى کند و آن نظام عادلانه اسلام و احکام نجات بخش آسمانى قرآن کریم است.

ا.بحارالانوار ج52ص 345

چگونه مى شود اثبات کرد که مهدى واقعاً در تاریخ وجود داشته است شاید شرایط خاص روحى- روانى این باور را در ذهن مردم جا انداخته باشد؟

این اصل که مهدى رهبر موعود و منجى عالم بشریت است به صورت عام در احادیث نبوى، و به صورت خاص در روایات ائمه اهل بیت (ع)آمده است.

در این روایات مسأله به گونه ای مورد تاکید قرارگرفته که جاى هیچ گونه شکى باقى نمی گذارد وچهارصد حدیث فقط از طریق اهل سنت شمارش شده که به ضمیمه روایات شیعه به بیش از شش هزار روایت مى رسد و چنین آمارى بسیار بالاست.

در مورد خیلى از مسائل بدیهى اسلام که مسلمانان به آن معتقدند، این همه روایت وارد نشده است.

اما تجسم این اندیشه در وجود امام دوازدهم (ع) هم دلایل کافى دارد که کاملاً اقناع کننده است. این دلایل را مى توان در دو دلیل نقلى و علمى، خلاصه کرد: دلیل نقلى، وجود امام موعود را اثبات می کند ودلیل علمى، ثابت می کند که مهدى (ع) یک اسطوره ویک فرضیه نیست، بلکه حقیقتى است که وجود او در تاریخ لمس شده است.

اما دلیل نقلی صدها روایت و حدیث از پیامبر اکرم (ص)و ائمه اهل بیت (ع)رسیده است که می گوید مهدى موعود داراى این خصوصیات است: از اهل بیت است، از فرزندان فاطمه است، از نسل حسین ونهمین فرزند آن حضرت است. وروایاتى که می گوید جانشینان پیامبر(ص)دوازده نفر مى باشند.

این روایات، مهدى موعود را در شخص امام دوازدهم، منحصر و معین می کند وبا اینکه ائمه (ع)براى حفظ آن حضرت از ترور وقتل سعى داشتند مسأله در سطح عمومى مطرح نشود، در عین حال روایات زیادى در این زمینه وارد شده است. البته زیادى روایت به تنهایى نمى تواند مقبولیت آن را برساند، بلکه در این جا قرینه وگواه خاصى وجود دارد که دلیل بر صحت این روایات است. در حدیث شریف نبوى، سخن از امامان، جانشینان، امیران و سخن از دوازده تن آمده است. متن احادیث مختلف است در بعضى دوازده امام و در بعضى دوازده خلیفه ودر بعضى دیگر دوازده امیر، ذکر شده است. بعضى از مؤلفان، این احادیث را بیش از دویست وهفتاد شمارش کرده اندکه همگى ازکتابهای معتبر شیعه وسنى از قبیل صحیح بخارى، صحیح مسلم، سنن ترمذى، سنن ابوداود، مسند احمد و مستدرک حاکم نقل شده است.

اما دلیل علمی : دلیل علمى تجربه است، تجربه اى که مدت زمان هفتاد سال گروهى از مردم با آن زندگى کردند یعنى "غیبت صغرى ". غیبت صغرى برگزارشد تا مردم به تدریج با غیبت خو بگیرند و خود را بر اساس آن بسازند. امام از دیده ها پنهان بود ولى از طریق وکیلان ویاران مورد وثوق )نواب اربعه( با مردم ارتباط داشت. در این مدت، چهار تن از پاکترین و باتقواترین مؤمنان، نیابت وجانشینى آن حضرت را بر عهده داشتند ودر مدت هفتاد سال واسطه میان او ومردم بوده اند وهیچ کسى در هیچ زمینه اى خطایى از آنان ندیده و نشنیده است.

آیا تصور می کنید امکان داشته باشد یک دروغ، هفتاد سال دوام بیاورد وچهار نفر با هماهنگى کامل ویکصدا، یک نقش را بازى کنندآنان با رفتار صمیمانه خود چنان در مردم ایجاد اطمینان کرده بودندکه همه به گفتار وکردار آنان ایمان داشتند. آیا مى شود این چهار تن به

گونه ای نقش بازى کنندکه هیچ کس به حقیقت پى نبرد در حالى که این افراد هیچ رابطه خاصى با هم نداشته اند تا بگوییم در این قضیه تبانى کرده بودند. از قدیم گفته اند: طناب دروغ، کوتاه است. امکان ندارد یک دروغ بتواند بدین شکل دوام بیاورد ودر تمام این مدت وبا همه بده و بستان ها وروابط مختلف موضوع کشف نگردد وهمه به درستى آن ایمان داشته باشند. بدینسان در مى یابیم که پدیده غیبت صغرى مى تواند به عنوان یک آزموده علمى، دلیل بر واقعیت خارجى یک موضوع باشد و آن وجود، زندگى و سپس غیبت حضرت مهدى (ع)است. آن حضرت پس از غیبت صغرى، خود اعلان کرده است که در پرده غیبت کبرى خواهد رفت واز نظرها پنهان خواهدگشت وهیچ کسى او را نخواهد دید.

این مطلب را مى توان از آیات کریمه قرآن و روایات فراوانى که شیعه و سنى در تفسیر آنها نقل کرده اند استفاده کرد :

از جمله در آیه سوم از سوره مائده مى فرماید : (( الیوم اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتى و رضیت لکم الاسلام دیناً ))

این آیه که به اتفاق مفسرین در حجة الوداع و تنها چند ماه قبل از رحلت پیامبر اکرم ( ص ) نازل شد بعد از اشاره به نا امیدى کفار از آسیب پذیرى اسلام (( الیوم یئس الذین کفر وامن دینکم ...)) تائکید مى کند که امروز دین شما را کامل , و نعمتم را بر شما تمام کرده .

  و با توجه به روایات فراوانى که در شائن نزول این آیه ها وارد شده کاملاً روشن مى شود که این (( اکمال و اتمام )) که توائم با نومید شدن کفار از آسیب پذیرى اسلام بوده با نصب جانشین براى پیامبر اکرم ( ص ) از طرف خداى متعال , تحقق یافته است . زیرا دشمنان اسلام , انتظار داشتند که بعد از وفات رسول خدا ( ص ) ـ مخصوصاً با توجه به اینکه فرزند ذکورى نداشتند ـ اسلام بدون سرپرست بماند و در معرض ضعف و زوال قرار گیرد , ولى با نصب جانشین براى وى دین اسلام به نصاب کمال , و نعمت الهى به سرحد تمام رسید و امید کافران بر باد رفت . ( 1 )

و کیفیت آن , چنین بود که پیامبر اکرم ( ص ) هنگام بازگشت از حجة الوداع همه حجاج را در محل (( غدیر خم )) جمع کردند و ضمن ایراد خطبه مفصلى از ایشان سوئال کردند : (( الست اولى بکم من انفسکم؟ )) ( 2 ) آیا من از طرف خدا متعال بر شما ولایت ندارم؟ همگى یکصدا جواب مثبت دادند , آنگاه زیر بغل على ( ع ) را گرفته او را در برابر مردم بلند کردند و فرمودند : (( من کنت مولاه فعلى مولاه )) و بدین ترتیب , ولایت الهى را براى آن حضرت , اعلام فرمودند .

  سپس همه حضار با آن حضرت بیعت کردند و از جمله , خلیفه دوم ضمن بیعت با امیر موئمنان على ( ع ) بعنوان تهنیت گفت : (( بخ بخ لک یا على , اصحبت مولاى و مولى کل موئمن و موئمنة)) ( 3 )

ادامه مطلب...

از اولین روز بعد از شهادت پیامبر در تعلم علوم و معارف اسلامی ودرک حقایق اصول  فروع دینى به اهل بیت پیوسته از دیگران بگسست.
 کمیت قابل توجهی که به ده ها هزار حدیث میرسد از ایمه ى اهل بیت تلقى کرد و از روز اول طبق تعلیم اهل بیت به کتابت و تالیف قیام نمود (اگر چه نظر به منبع مقام خلافت ، این کار ،مخفیانه بود ) و در جمیع شؤون دینى، از اول اصول معارف گرفته ،تا اخر فروع و جزییات انها ،به بحث و انتقاد پرداخت ، و فر اورده هاى روایتى انها به حد کفایت ، پاسح هر گونه سؤال دینى را میداد و میدهد.
 در این اخبار اصول معارف دینى ، اخلاق عالیه ى انسانى ، سنن و قوانین اجتماعى و فردى اسلام، و همچنین سیره ى مرضیه ى پیغمبر اسلام در نهایت درجه ، واضح و تشریح شده است. 
 با اتکا به دلالت قران و هدایت همین اخبار قطعیه ،شیعه معتقد است که در معارف اسلامى ، حجت معتبر سه جیز است که به هر یک از انها می توان اعتماد نمود ، و به غیر انها نمى توان گروید: کتاب ، سنت قطعیه و عقل صریح ، و در حقیقت همه ى انها به حجیت کتاب بر میگردد زیرا ممیز روش مذهبى از روش فلسفی این است که فلسفه ، حقایق را از راه عقل بدست مى اورد ومذهب، از راه وحى اسمانى ووحى اسمانى قطعى در دست مسلمین ، همانا قران شریف مى باشد ، ولى همان قران شریف ، بیان پیغمبر اسلام را صریحا اعتبار داده و پیغمبر اسلام نیز بیان اهل بیت خود را با بیان صریح متواتر ، حجیت داده است .
 همچنین کتاب و سنت ، به مؤداى عقل سلیم و صریح ، در ایات بسیار و روایات زیادى ارجاع نموده و در نتیجه ، سنت قطعیه و عقل صریح ، مانند خود کتاب ، سمت حجیت پیدا کرده و قابل اعتماد گشته اند .
ما در اصول معارف ، به اجملع اعتماد نمى کنیم ، زیرا حجیت اجماع ( چنان که در فن اصول روشن شده ) از این را است که خبر واحد یا در حکم خبر واحد مى باشد ، و چون خبر واحد ، بیشتر از ظن چیزى را افاده نمى کند و در اصول معارف ، علم قطعى لازم است اعتباری براى اجماع ، در اصول معارف باقى نمیماند ، تنها احکام فقهیه که اجماع در مورد انها حجیت دارد .
در صورتى که کتاب صریحا نظر عقل را امضا و تصدیق نموده و به ان حجیت داده است ، هرگز اختلاف نظر در میان انها پیدا نخواهد شد و برهان عقلی نیز در زمینه ى فرض حقیقت کتاب و واقع بینی عقل صریح، همین نتیجه را مى دهد ، زیرا فرض دو امر واقعى متناقض ، متصور نیست ، و اگر احیا نا فرض شود که دلیل عقلى قطعى با دلیل نقلى ، معارض بیفتد ، چون دلالت دلیل نقلى ، از راه ظهور ظنى لفظ خواهد بود ، با دلیل قطعى الدلاله معارضه نخواهد نمود و عملا نیز موردى برای چنین اختلافى وجود ندارد .
افریده شدن روح پیش از بدن ، در قران شریف مذکور نیست بلکه در حدیث وارد است و حدیث نام برده – چنان که اهل فن تصریح کرده اند – از اخبار احاد مى باشد ، و ما در اصل معارف ، به اخبار احاد عمل نمى کنیم ، مگر این که محفوف به قرینه ى قطعیه بوده باشد البته با قیام حجت قطعى بر خلاف مدلول خبر ، وجود قرینه ی قطعیه نسبت به سند و دلالت معنى ندارد . البته این گونه روایات را طرح نیز نمى کنیم ، بلکه در صورت امکان به وجه صحیحى تاویل مى شود، و در صورت عدم امکان ، مسکوت عنه مى ماند .
 خلاصه این که : شیعه طبق تعلیم اهل بیت (ع) که شارح نحوه ى تعلیم قران مى باشند ، جز حجت هاى سه گانه « کتاب ، سنت قطعیه ، عقل صریح » به چیزى اعتماد نمى کند و چنان که گفته شد ، مرجع اعتماد به هر سه ، همان اعتماد به وحى اسمانى است که رویه ى مخصوص مذاهب و ادیان اسمانى است.

وقتى ما در قرآن کریم مى‏خوانیم که «هوالّذى بعث فى الامّیّین رسولا منهم یتلوا علیهم ایاته و یزکّیهم و یعلّمهم الکتاب والحکمة»، این به آن معنا نیست که با آمدن دین خاتم و رسول خاتم، همه‏ى نفوس بشر تزکیه خواهند شد، یا تزکیه شده‏اند؛ این به آن معنا نیست که بشریت بعد از طلوع قرآن، دیگر روى ظلم و تبعیض و شقاوت و نارسایی‌هاى مسیر خود به سمت تکامل را نخواهد دید. اگر مى‏گوییم که پیامبر و دین اسلام براى استقرار عدل و نجات مستضعفان و شکستن بتهاى جاندار و بى‏جان، قدم به عرصه‏ى وجود گذاشتند، بدان معنا نیست که بعد از طلوع این خورشید پُرفروغ، دیگر مردم ظلمى نخواهند داشت؛ طاغوتى نخواهند داشت و بتى بر زندگى بشریت حکمرانى نخواهد کرد. واقعیت هم نشان مى‏دهد که بعد از طلوع اسلام، در اقطار عالم، حتّى در محیط اسلامى - البته با گذشت چند ده سال – بت‌هایى پیدا شدند، طواغیتى پیدا شدند، ظلمهایى به بشریت شد، و همان ناکامی‌هایى که همواره بشر با آن دست‏به‏گریبان بود، باز هم براى بشریت به وجود آمد.
پس، معناى این‏که غایت و هدف بعثت، نجات انسان است، چیز دیگرى است؛ معنایش این است که آنچه پیامبر و اسلام به مردم دادند، یک نسخه‏ى شفابخش براى همه‏ى ادوار است؛ نسخه‏اى است در مقابل جهل انسانها؛ در مقابل استقرار ظلم؛ در مقابل تبعیض؛ در مقابل پایمال شدن ضعفا به دست اقویا؛ در مقابل همه‏ى دردهایى که از آغاز خلقت، بشر از آن دردها نالیده است. مثل همه‏ى نسخه‏هاى دیگر، اگر عمل شد، نتیجه خواهد داد؛ اگر متروک شد، یا بد فهمیده شد، یا جرأت و گستاخىِ اقدام به آن وجود نداشت، کأن‏لم‏یکن خواهد بود. بهترینِ اطبا اگر صحیح‌ترین نسخه‏ها را به شما بدهند، اما شما نتوانید آن را بخوانید، یا بد بخوانید، یا عمل نکنید و در نتیجه متروک بماند، چه تأثیرى به حال بیمارى خواهد داشت، و چه عیبى بر آن طبیب حاذق است؟
در نهج‏البلاغه، کلمات و جملات بسیار گویایى در شرایط ظهور اسلام و بعثت پیامبر وجود دارد؛ از جمله: «و الدّنیا کاسفة النّور ظاهره الغرور»، یا در یک جاى دیگر: «فى فتن داستهم بأخفافها و وطئتهم بأظلافها و قامت على سنابکها». هر وقت مردم را دچار فتنه کردند، انسانیت را غرق در مشکلات و مسائل اوّلى خود کردند و راه او را بستند، هر وقت بشر مهذب نبود، ظلم وجود داشت و حاکم بود، از سوى قدرتهاى بزرگ نسبت به ضعفا زورگویى بود، برادرکشى بود، اخلاق فاسد بود، آن روز، روزى است که همان نسخه را باید عمل کرد؛ کهنه نمى‏شود.....

شما ببینید قریب یک ماه است که دشمنان اسلام این‏طور جنایتکارانه به یک جمع مسلمان حمله مى‏کنند - یک جنگ معمولى هم نیست؛ جنگى است سرشار و لبریز از جنایتهاى جنگى، کشتار مردم بى‏دفاع، استفاده‏ى از سلاحهاى ممنوع و غیرقانونى - اما دولتهاى اسلامى، بخصوص برخى از دولتهاى عرب، دست روى دست گذاشته‏اند، دارند نگاه مى‏کنند! این اشتباه، بسیار خسارتبار است. این دولتها ملاحظه‏ى امریکا و ملاحظه قدرتهاى استکبارى را مى‏کنند؛ اما آنها در هنگام خود، ملاحظه اینها را نخواهند کرد. دشمن هم البته فعال است و مسأله‏ى شیعه و سُنى یکى از ابزارهاى مهم دشمنان براى زمینگیر کردن امت اسلامى است. هم سُنى‏ها بدانند، هم شیعه‏ها بدانند؛ همه، در ایران و در دنیاى اسلام، این را بدانند که اختلاف شیعه و سنى یکى از ابزارها و چماقهاى دشمن علیه امت اسلامى است. آنها هر جور بتوانند، از این ابزار استفاده مى‏کنند. آن روزى که سُنىِ فلسطینى زیر فشار است، یک عده‏اى را با این شعار، با این تبلیغات، که: اینها سُنى هستند، شما شیعه هستید؛ سعى مى‏کنند نگذارند کمک کنند. امروز که شیعه‏ى لبنان زیر فشار است، به یک عده‏اى مى‏گویند: شما سُنى هستید، اینها شیعه هستند؛ به آنها کمک نکنید. آنها نه به شیعه احترامى مى‏گذارند، نه به سُنى؛ آنها با اصل اسلام طرفند.

سم مهلک دنیاى اسلام تفرقه است. این تفرقه، ملتها را از هم جدا مى‏کند؛ دلها را از هم جدا مى‏کند. الان دشمن، و همین سرویسهاى جاسوسى اسرائیل و امریکا، در عراق یک عده‏اى را تحریک مى‏کنند که با شیعیانى که در عراق اکثریت را دارند - حالا امروز اکثریت دولت متعلق به آنهاست - مقابله و مبارزه کنند؛ ناامنى ایجاد کنند؛ و این ناامنى را وسیله‏اى قرار مى‏دهند براى این که پاى خودشان را در عراق و در بغداد مستحکم کنند. امریکا براى ماندن در عراق بهانه لازم دارد و این بهانه، ناامنى است. آنها براى این که دولت عراق نتواند به خدمات لازم بپردازد، این اوضاع ناامن را در کشور به وجود مى‏آورند، تا بهانه داشته باشند که بمانند. اختلافات را آنها به وجود مى‏آورند: دل سُنى را نسبت به شیعه، دل شیعه را نسبت به سُنى آن‏چنان چرکین مى‏کنند که نتوانند با این همه مشترکات، کنار هم قرار بگیرند. این، کار دشمن است. چرا ما این حقیقت را نمى‏فهمیم؟ سالهاى متمادى است - از زمان مرحوم آیت‏اللَّه بروجردى (رضوان‏اللَّه‏تعالى‏علیه) و بعضى از بزرگانِ علماى اهل سُنت در مصر - که این فکر پیدا شده که بیایید اختلافات را کنار بگذارید؛ سنى، سنى بماند؛ شیعه، شیعه بماند؛ عقاید خودتان را داشته باشید؛ اما با هم، دست در دست هم بگذارید. قرآن از زبان پیامبر اکرم به مسیحیان آن زمان مى‏گوید: «تعالوا الى کلمة سواء بیننا و بینکم الاّ نعبد الاّ اللَّه و لا نشرک به شیئا». آن وقت فرقه‏هاى مسلمان، با خداى واحد، پیغمبر واحد، قرآن واحد، قبله‏ى واحد، عبادت واحد، این همه مشترکات و مسلّمات، چند موضوع مورد اختلاف را وسیله قرار بدهند براى دشمنى! این، خیانت نیست؟ این، غرض‏ورزىِ غرض‏ورزان و غفلتِ غافلان نیست؟ هر کسى که در این زمینه تقصیرى بکند، پیش خداى متعال مؤاخَذ است؛ چه شیعه باشد، چه سُنى.

محبت به امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاةوالسّلام) و ارادت به این مرد بزرگ تاریخ بشریت و تاریخ اسلام، نه مخصوص شیعیان است، نه حتى مخصوص به قاطبه‏ى مسلمانان؛ بلکه این چیزى است که آزادگان عالم در آن با مسلمانان شریکند. شما مى‏بینید که شخصیتهایى که مسلمان هم نیستند، درباره‏ى این چهره‏ى درخشان و خورشید تابناک اظهار ارادت مى‏کنند، کتاب مى‏نویسند، شعر مى‏گویند. خیلى خطاست اگر امیرالمؤمنین على‏ابن‏ابى‏طالب در بین مسلمانان یک وسیله‏ى اختلاف قرار بگیرد. آن بزرگوار شخصیتى است که همه‏ى مسلمانان و همه‏ى فرق اسلامى نسبت به او با همه‏ى وجود و با دل و جان، ارادت و محبت مى‏ورزند. این علاقه و محبت از برجستگیها و صفات و خصالى ناشى مى‏شود که هر انسان منصفى در مقابل این خصال، خاضع است؛ قدر جامع و قدر مشترک، این است.

ایمان مخلصانه، جهاد فداکارانه، ذوب شدن در امرونهى الهى، اطاعت و عبودیت مطلق در مقابل خداوند، بى‏اعتنایى به زخارف دنیوى و جهات مادى، رحم و انصاف و عدالت نسبت به عموم مردم، نگاه عطوفت‏آمیز به مظلومان، به ضعیفان، به مستضعفان، ایستادگى و قاطعیت در مقابل دشمنان دین، رفتن به دنبال وظیفه در همه‏ى شرائط و با هر گونه سختى و دشوارى؛ اینها کلمات حکمت‏آمیزى است که بشر دیروز و امروز و فردا به این کلمات نیازمند است. نهج‏البلاغه‏ى امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاةوالسّلام) درسِ همیشه‏ى بشریت است. این شخصیت ظاهرى امیرالمؤمنین (علیه‏الصّلاةوالسّلام) است که چشم کوته‏بین ما مى‏تواند آن را ببیند و حس کند و زیبایى‏هاى آن را ادراک کند. ابعاد معنوى و قدسى و ملکوتى، مخصوص قدیسین و مخصوص صدیقین است، که آنها مى‏بینند؛ و چشمهاى ما توانایى ندارد که مانند اولیاءاللَّه و بندگان مقرب الهى آنها را درک کنند. امروز سالگرد ولادت یک چنین شخصیتى است و البته عید است.

سورة الأحزاب

  الصدوق حدّثنا أحمد بن زیاد بن جعفر الهمدانى رضى الله عنه قال: حدّثنا علىّ بن إبراهیم بن هاشم عن أبیه عن علىّ بن معبد عن الحسین بن خالد، قال: سألت أباالحسن علىّ بن موسی الرضا علیه السلام عن قول الله عزّوجلّ (إنّا عرضنا الأمانة علی السّموات والأرض و الجبال فأبین أن یحملنها)، فقال: الأمانة الولایة من ادّعاها بغیر حقّ فقد کفر .

(احزاب / 72. عیون اخبار الرضا 1 / 306)

صدوق از احمد بن زیاد بن جعفر همدانی(رض) از علی بن ابراهیم بن هاشم، از پدرش، از علی بن معبد، از حسین بن خالد روایت کرده است که گفت از ابوالحسن علی بن موسی الرضا(ع) درباره این سخن خدای عزّوجلّ (ما امانت را به آسمان و زمین عرضه کردیم اما آن دو از پذیرش آن خودداری کردند) سؤال کردم، فرمود: مقصود از امانت، ولایت است. هر کس بناحق آن را ادعا کند کافر است .

بازدید امروز: 7

---

کل بازدید :87077

از قرآن بپرس
شیعه مذهب برتر
امام رضا (ع)
حقوق زنان در اسلام
پیامبر اعظم صلوات الله علیه و آله
آقا روح الله
موعود

آرشیو بهاریه
سئوال از شیعه
پاییز 1385
تابستان 1385

جستجو:

 

2006-ParsiBlog™.com ©